“Red mirror”, de Simone Pieranni – e sa Sardìnnia, de Enricu Lobina

Presentada de su liberu e de s’Autore (in sa foto).

Su benidori est giai innoi. Totu su chi eis pensau apitzus su “capitalismu de su guardiania” giai esistit[1], e chi d’eis pensau acapiau cun su controllu de s’Istadu, est in Cina. Sa diferèntzia manna est ca in Cina cumandat s’Istadu, no “google”, “facebook” o atras siendas.

“Red Mirror”, de Simone Pieranni, pùbricau de Laterza una pariga de cidas a oi[2], ti spricat comenti custa manera noa de bivi, de produsi, de controllai, de fai dinai, s’est alladiada in “s’Imperu de Mesu”, est a nai sa Cina.

“Red Mirros – il nostro futuro si scrive in Cina”, pigat su tìtulu de “Black Mirror”[3], sa serie de Netflix chi fueddat de unu benidori “distopico”, chi a nai sa beridadi imoi “distopico” meda no est.

Simone Pieranni est unu giornalista chi at bìviu meda in Cina, fueddat beni su cinesu, est “bintrau” in sa mentalidadi cinesa, o a su mancu nci at provau. Imoi scrit po su Manifesto e meda atrus.

In su 2008 femu in Pechino, de una pariga de cidas, e m’apu a arregordai po totu sa vida unu merì in su bixinau de s’Universidadi, a ciaciarrai cun amigus italiànus e atrus: si chesciànt de comenti ddoi iant giornalistas, insaras fiat Rampini in Repubblica, chi scriiant de Cina e mancu sciant su cinesu. Teniant arrexoni. Alloddu, Pieranni no est diaci: unu giornalista beru, chi fintzas connoscit su cinesu.

In su lìburu s’agatat comenti sa Cina est ainnanti de su mundu po su chi pertocat is “datus mannus” (big data), e po su chi pertocat sa possibilidadi de fai totu (pròpriu totu) cun su telefoneddu cun d-una cosa scèti: wechat.

In Cina no tenint abbisòngiu de milli app, chi a s’acabu imperant sceti is giòvunus o sa genti fissada. In Cina podint fai totu, e ddu faint, cun d-una sceti: wechat. Poni impari whatsapp, facebook, amazon, instagram, google, uber, eats e milli atras, e cussa est wechat.

Ma sa parti prus manna, e de interessu, de libru, funt atras duus: sa parti aundi si contat comenti est andendi su progetu de su “sistema de is crèditus sotzialis” (social credit system) e comenti oi sa Cina est ainanti po su chi pertocat sa tecnologia.

Atra cosa de importu est ca in Cina sa genti s’inchietat, e s’inchietat meda: no pensais chi funt sempiri trancuillus. Imoi ant fatu unu patu sun s’Istadu: s’Istadu at donau arrichesa a is cinesus (su progressu prus mannu de s’istòria de sempiri) e issus donant cunfiàntzia a s’Istadu. Perou chi sa cosa si frimmat, is cinesus no aturant frimus. Is obreris e is traballadoris de sa “gig economy” funt inghitzendi a si chesciai.

Ma no si bollu nai totu. Ligeisì su libru.

Est de importu a si preguntai chi totu custu sciacu mannu de cosas funt de importu poi is sardus. Deu creu ca eja. Huawey, sa sienda prus importanti de Cina, est lòmpia in Sardìnnia, poita Pigliaru e Paci dd’ant fata bintrai de sa genna manna, su Presidenti de sa Cina est stètiu in Sardìnnia, e si fant pranus po su 5G in Casteddu.

Seus in mesu a su Mediterraneu mari, e seus importantis po sa tecnologia. Po custas arrexonis Huawey e sa Cina funt interessaus a nosu. Boleus fai comenti eus fatu atras bortas (issu godangiant e nosu perdeus) o teneus calincunu chi artziat sa conca, e nci pensat?

 

Condividi su:

    Comments are closed.