S’ainu ’olat, de Luciano Carta

Sos contos de Luciano Carta.


 

Una die de istiu Maria, sa fizza manna de tiu Murreddhu, aiat cramadu totu sa pitzinnazza chi bi fit in carrela e l’aiat regorta in sa pigada de tiu Nicolàu, in Coronas, a sutta de domo sua, a inghiriu de su sezzidorzu lisiu lisiu chi bi fit e b’est ancora. Ant a esser istados, tra mascros e feminas, assumancu bindhighi pitzinneddhos, iscurzos e a tira tira cun su loroddhu, bestìdos a sa bella menzus, sas femineddhas cun bestireddhos bellitos e nettos a sa cossa e sos mascrittos cun carzoneddhos curzos e tappulados in sa culatica.

Candho fint totu setzidos, Maria lis at nadu:

“A l’ischides a zogare a s’Ainu ’olat?”.

Totu sos mucconosos ant rispostu a una oghe: “Noooh! Imparannòllu!”.

“E tandho – at rispostu Maria – si faghìdes a bonos, boll’imparo”.

“Eiaaaah!!!” – ant abboghiandu sos minoreddhos.

E bi lis at ispiegadu:

“Eo cumandho su zogu. Totucantos deppìdes ponnere unu poddhighe totu a inghiriu a su meu. Tandho, candho arzio su poddighe e naro una cosa, bois deppìdes arziare sa manu si est zusta; non la deppides arziare si est irbagliada. Candho unu irbagliat, pagat su pinzu”.

“Eiah! – ant nadu totu paris – aioh! zogamos luego luego!”.

Maria, che reina in sa corte, fit sèzzida in su sezzidorzu de tiu Nicolàu e sos de sa ratatulla fint reos, totu acucculliados  a inghiriu, cun sos poddhighittos prontos po su zogu. Fit in Chida Santa e sos pitzinnos podiant pagare su pinzu, si lis fit toccadu, ca zughiant sas burzaccheddhas prenas de mendhula, pilarda ‘e pruna, càriga, carchi nughe e puru carchi nunzola. Su pattu fit chi, chie arziaiat sa manu candho Mariat naraiat cosas farzas, pagaiat pinzu de sa frutture sicca chi onzunu zughiat in burzacca.
Tandho Maria at cominzadu su zogu.
“Su puuddha faghet beeeh!” – e neunu at arziadu sa manu.
“S’aainu piscat!” – e neunu at pagadu pinzu.
“S’aaainu anzat!” – e Peppeddhu de tiu Birore at pagadu pinzu ca at arziadu sa manu. Iscureddhu, ndh’ischiat meda issu chi a anzare, anzaiat s’aina. Cuss’iscrillittu fit ancora unu puzzoneddhu a bentreddha e no aiat ancora bogadu sas alas!
“S’aaaainu ’olat!” – e Lughianu at pagadu pinzu ca at arziadu luego sa manu, ma ca aiat cumpresu male: issu pensaiat chi Maria cheriat narrer su zogu chi fint faghindhe, e in cussu sensu za fit zustu. Però, sigomente sas regulas sunt regulas, sa risposta fit irbagliada e, mancari a murrunzu, at dèppidu pagare pinzu, e li fit abbarrada solu sa nughe, chi li piaghiat a morrere.

Gai zogaiant sos pitzinneddhos de ua ’orta.

 

 

Condividi su:

    Comments are closed.