Sas animas, de Mario Cubeddu Morette

Su sabodo de sa poesia: su de deghe, de Mario Cubeddu Morette.



Sas animas,

Candu su betzu aperiat sa lughi
de ogos e de bucca ananti
de s’umbra de s’amigu
fuit ca narrere depiat cosaschi solu issos podiant

nàrrere e cumprèndere;
in sa lughi de sos ogos su sentidu
in su sonu de sa oghe su foeddu.
No est semper chi puntos de s’istrùmbulu
de unu mere arridende emus curtu
sos camminos de su mundu
cun caratzas de arbeghes mortas.

Deo est cosa anzena
ma chi est custu
chi chistionat cun deo e die e notte
abòghinat in conca non cumprendo
ite narat, no iscu su chi cheret
a ddu bìere frobendesi su nasu est un’ ispantu
apizande su pratu comente cane ‘ e istrezu
a chie portat ananti non biet e non intendet
iscuru e chirdinu, areste che fera
a bucca aperta isettande unu like.

Le anime
Quando il vecchio spalancava la luce
degli occhi e della bocca davanti
all’ombra dell’amico
era perché dovevano dire cose
che essi soltanto potevano
dire e comprendere;
il senso nella luce degli occhi
nel suono della voce la parola.
Non sempre spinti dal pungolo
di un padrone che se la ride abbiamo corso
le vie del mondo
indossando maschere di pecore morte.

Io è cosa straniera
ma chi è questo
che parla con me giorno  e notte
urla nella testa non capisco
cosa dice, non so cosa vuole
sbalordito se si soffia il naso
agogna al piatto come cane affamato
non vede e non ascolta chi gli sta davanti
povero e rigido, fiera selvatica
a bocca aperta aspettando un like.

Condividi su:

    Comments are closed.