- Fondazione Sardinia - http://www.fondazionesardinia.eu/ita -

Augurios, po torrare a naschere … preiga de su ✠Bustianu Sanguinetti, piscamu de Tempiu-Ampurias, a sos cristianos riunios cun CAMPOS

Posted By cubeddu On 25 dicembre 2018 @ 01:40 In Blog,Chiesa sarda,Limba sarda | Comments Disabled

Solarussa, 16 dicembre 2018, Sa corte de is artis, Missa cantada in sardu.

Salutu de intrata

Pro me est un onore mannu e unu veru piaghere d’esserèpo chin bois in cust’abboju. Un aboju, chi dae paritzos annos est comintzanne a ponner raichinas, in azunta a metas ateras initziativas chi mirana a valorazzare sa cultura, sa limba, sas traditziones, sas richesas de intellighentzia e de arte chi bi sono in Sardigna.

Chie cheret bene a sa Terra nostra e a sos sardos, chie est cumbìntu chi non bi potet aer veru progressu chene unu valorizzamentu de sas traditziones e de sas raichinas culturales nostras, chene un impignu seriu de totu cantos pro ponner in comunu sas esperientzias e sas capatzitates de donzunu,… chie pessat totu custu abbistat s’abboju de oje chin simpatia e isperantzia manna.

Sa Creja de Sardigna e’ sos piscamos semus de custos.

E custa est puru sa rejone pro chi jeo so inoche chin bois, non solu a titulu personale, ma a lumene de totu sos ateros piscamos de Sardigna. S’invitu a esserepo chin bois, oje, l’appo aggradèschitu meta, e pro custu torro gratzias a bois e a sos organizatores.

 

 

Preica

Oje est sa tertza dominìca de Avventu.

Màncana 9 dies a sa ‘esta manna de Pasca ‘e Natale: sa prima de sas battor festas prus mannas de sa cristianitate.

Sas àtteras tres sono: Pasca ‘e sos Tres Res (Epifania), Pasca ‘e Aprile e Pasca ‘e Vrores (Pentecoste).

Custa dominìca, est lumenàta vìntzas dominìca “in Laetare”, chi est sa prima paràula latina de s’antifona de intràta. “allegratebos; bollu repito: allegràtebos, cà su Segnore est arrivanne.”

Donz’annu nois cristianos nos preparamus a su Natale chin battos chitas de precatorìa e de riflessione pro aberrer mente e coro a custu misteriu mannu: su ‘Izu ‘e Deus s’est fattu òmine, est vénnitu in mesus nostru, s’es fattu connoschere e toccare.

E custu proite?

Si bi pessamus vene, su Natale nos ammentat una veritate semplice e profunda a su mantessi tempus.

Su ‘Izu e Deus, Deus isse e totu, s’est fattu omine pro nos narrer chi Deus nos cheret bene. Cioè, cheret su vene nostru, su ch’est vene pro nois. S’universu e s’umanitate semus fizos de s’amore ‘e Deus. De custu s’omine s’irmenticat facilmente o non bi pessat prus.

E custu, proite?

Cà s’omine s’intennet forte, est intelligente, ischit metas cosas e at imparatu a facher cosas sempres prus mannas.

Est s’omine tecnologicu chi si sentit mere de sa vita sua e de sa vita de sos ateros!

Ind’una paraula, s’omine si credet d’esserèt Deus isse ‘e totu, non devet dipenner dae nissunu, achet su chi li paret e piaghet, chene nessuna regula e che nessunu valore morale.

De custa manera s’omine est diventatu ischiavu de isse mantessi, de s’egoismu suo e de s’ingordigia. E pro custu no est mai cuntentu.

E tanno, torramus a su Natale.

Ite est su Natale, ite cheret narrer, cal’imbassata nos cheret lassare?

Una granne poetessa milanesa, Alda Merini, morta nov’annos fachet in su duemiza ‘e nove, ind’unu iscrittu intitulatu il mio presepio privato”, at natu:  “Oje assistìmus a su tentativu de che brincare su Natale. Annamus direttamente a sa vènnita de sos Tres Res, chin totus sos regalos issoro. Sa nàschita quasi non esìstit prus, vortzis cà sas feminas nostras non ischin prus facher sas mamas. E sos pitzinnos, tra televisione  e regalos inutiles (e jeo dia azzunghere: tra telefoninos, smartphone e facebook), sono sos prus abbandonatos de su tempus nostru. Che lis amus furatu sa pitzinnìa e sa religiositate de sa vita!”

Nos dimannamus: sicunnu sa poetessa, ite cheret narrere a s’irmenticare de su Natale?

Sa risposta mi paret fatzile: sa vita  ‘e s’omine at pèrditu sénsu e valore, sas eminas e sos omines pèrdene sa dignitate e s’identitate issoro, sos pitzinnos sono disorientatos e in manos de chie los cunsidèrat solu una itta de mercatu, bonos a facher balanzare chie lis promitt sa velicitate in cosas chi no hana valore, chi no hana durata.

In sa riflessione severa e prena de amargura de sa poetessa bi potimus leghere una  provocatzione indirizzata a nois, totu cantos, cristianos e non solu, unu invitu pro nos firmare a reflittere in su chi cheret narrere pro nois su Natale, oje!

Infattisi, chene no’n’abbiazzare, su Natale non’chelu son’uranne!

Achimus su presepiu, e che lassamus in foras a Gesù Bambinu!

Ma chene Gesù Bambinu su presepiu non at sensu.

Chene Gesù Bambinu, su Natale no est Natale!

Tanno, devimus reagire, cà de su Natale amus bisonzu. Oje comente a eris. Oje prus de eris!

Cà amus bisonzu ‘e Deus, amus bisonzu chi isse nos mantenzat semper sa manu sua in conca nostra. Si nono, nos perdìmus!

Si bi pessàmus vene, Deus s’est fattu omine, pro chi a s’omine, a donz’omine, siat torrata sa dignitate sua, pro chi s’omine torret a assazare su sapore de s’amistade, de sa pache, de s’amore; pro chi in sa terra non b’apat prus gherras né disamistades, né cundierras.

Ind’una paraula, Natale est s’abbratzu ‘e Deus a sos omines, a donzunu ‘e nois! Ma vintzas un abbratzu de sos omines, s’unu ch’in s’àteru

Su Deus chi nons abratzat  e chi nos imparat a nos abratzare s’unu ch’in s’ateru, est su Deus chi destruit donzi lacana de divisione, chi ghettat a terra donzi muru chi separat s’unu dae s’àteru.

A custu puntu, mi piaghet de azunghere un’ateru pessamentu.

Su ‘Izu ‘e Deus, – amus natu – Deus isse ‘e totu, s’est fattu omine.  E s’est fattu omine, ind’unu tempus, ind’una natzione, ind’una ‘idda pretzisa. Hat aeddatu sa limba de  su locu e de su tempus suo. E sa limba ch’isse at faeddatu iti s’aramaicu, sa limba comuna de sa zente.

Si Deus ha fattu custu, cheret narrere chi sa cultura de su populu, sa limba, sas traditziones e s’istoria sono cosas importantes. Netzessarias, dia narrere!

Duncas, s’Incarnatzione de su ‘Izu ‘e Deus cheret narrere vintzas custu: pro Deus sa cultura, sa limba, sas traditziones, s’istoria de donzi populu sono importantes, cà sono importantes e netzessarias pro s’omine ‘e tottu.

Sa limba e sa cultura de donzunu chèrene narrer dignitate e  identitate de unu popolu. Duncas, achimus vene a non perdere totu custu bagagliu chi sos vetzos non hana lassatu. In custu bagagliu b’est s’anima nostra, s’anima de sos Sardos!

Però, istemus attentos!

S’attaccamentu a sa cultura e a sa limba nostra no est pro achere lacanas de separatzione e de divisione. Si nono torramus a su tempus de sa turre de Babele, canno sos omines aeddaìana e no si cumprennìana a pare.

Imbètzese, nois celebramus donz’annu su Natale, pro nos ammentare chi Deus non cumannat de vraicare pontes de aboju, comente narat oje Papa Franziscu, pontes de amistade, de pache, de ospitalitate.

 

Concruinne custa riflessione, ‘ata a boche arta chin bois, mi piaghet de pessare, de credere e de augurare chi s’oboju de oje siat una preta, unu contone vorte e sicuru pro sichìre a fraicare custa domo comuna de pache e de amistade, ponènne in pare totu sas calitates, sas connoschentzias e sas abilitates de donzunu, pro su vene de totu cantos.

Deus e sa Mama sua santissima nos azùene in cust’impignu. Gai siata!

 

Salutu vinale

Deus beneicat donzi passu chi ponimus e donzi bonu propositu nostru, e Sa Mama Santissima nos accumpanzet sempere. Bos augùro unu bonu comprimentu de custa die e una Bona Pasca ‘e Natale a totu cantos. Chin Deus e Maria!

 

Bustianu Sanguinetti

piscamu de Tempiu-Ampurias

 

Condividi su:

    Article printed from Fondazione Sardinia: http://www.fondazionesardinia.eu/ita

    URL to article: http://www.fondazionesardinia.eu/ita/?p=15352

    Copyright © 2013 Fondazione Sardinia. All rights reserved.